resiverslag 9 - 15 dec
Blijf op de hoogte en volg Johan en Corrie
16 December 2013 | Australië, Hobart
Afgelopen week hebben we door het westen van Tasmanie gereisd en dat lijkt een beetje op een onbewoonde wereld met geen internetmogelijkheden, vandaar dat de reisverslagen even op zich hebben laten wachten. We zijn nu weer in Hobart omdat we overmorgen (woensdag) naar Nieuw-Zeeland vertrekken; hieronder de verslagen kunnen jullie weer een beetje bijlezen....
-maandag 9 dec: gisteravond hebben we de pinquins gezien, bij Burnie. Vanaf 20.30 tot ca. 22.15 uur hebben we aan de kust gewacht op en gekeken naar de pinquins. Op een gegeven moment kwamen de jonge pinquins en enkele volwassen pinquins uit hun holletjes gekropen en toen het donker was kwamen de volwassen pinquins vanuit zee de kust op. Het duurde een hele tijd voor ze bij hun nesten waren, maar we hebben ze hun jong eten zien geven. De pinquins die hier voorkomen zijn maar klein, ca. 30 cm groot (zie foto, niet erg helder omdat het niet met flits mocht). Vanochtend zijn we vanaf onze camping via Wynyard naar Table Cape en de vuurtoren gereden. Table Cape is een kaap die van boven vlak is, dus -met wat verbeeldingskracht- ziet het er uit als een tafel. Vanaf de vuurtoren zijn we naar de kaap gewandeld, op grote hoogte hadden we een mooi en goed uitzicht op de zee. Hierna zijn we naar Nationaal Park Rocky Cape gereden en hebben we een bezoek gebracht aan de vuurtoren aldaar en aan de North Cave, een plaats met grote betekenis voor de Aboriginals. Zij vertellen elkaar een verhaal door over Table Cape, Rock Cape en the Nut, 3 grote rotsen die de zee insteken en die een aantal kilometers van elkaar verwijderd liggen. Het verhaal gaat als volgt: 3 tieners moesten van hun stam op de kleintjes passen terwijl de volwassenen andere werkzaamheden verrichten. De 3 tieners verveelden zich en bedachten andere activiteiten en letten niet meer op de kinderen. Die dwaalden af naar de kust en verdronken allen. Toen de ouderen dat merkten werden de 3 tieners van elkaar en van de stam gescheiden en dat zijn de 3 rotsen langs deze noord-west punt van Tasmanie. Na deze 2e rots hebben we ook de 3e, the Nut, bezocht in Stanley. Terwijl onze was op de camping hing te drogen hebben we the Nut beklommen en boven over de top gewandeld. Ook hier weer een goed zicht over de gehele omgeving. 's Avonds hebben we nog een wandeling gemaakt door het historische centrum van Stanley met veel woningen en gebouwen uit de 1e helft van 1800.
- dinsdag 10 dec: gisteravond hebben we besloten om niet verder naar de westkust te rijden; daar is verder niet zo veel te zien of te doen en het is een dag heen en weer een terug. Dus vanochtend zijn we vanuit Stanley via the Great Nature Trail weer langs de kust terug gereden tot Wynyard. Daar zijn we via Yolla richting het zuiden gereden. Een mooie route door een bergachtig gebied met vooral en veel (aangeplante) Eucalyptusbossen; hout dat voor de papierindustrie gebruikt wordt. Onderweg naar Cradle Mountain Lake St Clair National Park zijn we na de lunch nog even gestopt in Waratah. In 1871 werd hier tin ontdekt (door James 'Philosopher' Smith) en later werd dit een van de rijkste tinmijnen van de wereld, in die tijd. We hebben de (nagebouwde) hut van Smith bezocht en enkele oude gebouwen, een waterrad en de waterval van Waratah. Daarna hebben we onze weg vervolgd naar Cradle Mountain. Bij het bezoekerscentrum hebben we een plattegrond opgehaald en een kaartje voor de bus morgen. We mogen met onze 'eigen' camper niet door het nationale park, maar worden met bussen vervoerd naar de diverse plekken waar we wandelingen kunnen maken. Het is vandaag, wat betreft het weer, erg afzien. Het begon vannacht al met flinke regenbuien, in de ochtend hagelbuien en in de bergen en het nationale park was de temperatuur gedaald tot een graad of 7. We hadden ook nog de pech dat er op de enige camping in het park geen plaatsen met stroom beschikbaar waren dus onze kachel konden we niet gebruiken. We zijn naar de campingkeuken verhuisd met onze spullen waar 2 grote open haarden waren, maar die konden de grote ruimte niet echt goed verwarmen. Hoe moet dat vannacht met temperaturen net boven het vriespunt?
- woensdag 11 dec: Het heeft gisteren de hele avond geregend en ook vannacht. Vanochtend om half 7 gaf de thermometer in de camper 3,5 graden aan (net geen nachtvorst dus). Tijdens het ontbijt werd het droger en scheen zelfs even de zon, dus we besloten toch te gaan wandelen. We zijn met de bus van het park naar het verste punt gereden: Dove Lake. Onderweg kregen we weer te maken met regenbuien. Bij het meer aangekomen hebben we eerst onze regencapes aangetrokken, handschoenen, mutsen etc. op en aan gedaan. Toen waren we klaar voor vertrek, we stappen naar buiten midden in een (natte) sneeuwbui, dus toch maar even omgedraaid en gewacht. Toen het wat droger werd zijn we toch maar aan onze wandelroute rond het meer begonnen. In het eerste deel hebben we nog wat regen gehad maar het 2e deel hebben we het er redelijk droog van af gebracht. Toch wel blij dat we de tocht gelopen hebben want de natuur is overweldigend: een groot meer, omringd door enorme, (bijna) ondoordringbare bossen, rotsen, watervallen en -partijen, bomen, bloemen, hoge bergen met sneeuw op de toppen etc. Het enige dat ontbrak waren dieren. Na deze tocht zijn we een stukje terug gereden met de bus naar Ronny Creek om daar naar het huis van de Weindorfers te lopen: Waldheim. De Oostenrijker Weindorfer en zijn vrouw Kate hebben er voor gezorgd dat Cradle Mountain National Park werd. En tot slot zjn we bij het Interpretation Centre nog een keer uitgestapt en hebben daar gelezen over de geschiedenis van het park etc. Hier hebben we een laatste wandelingetje gemaakt lands Pencil Pine Falls (waterval) en door een stukje regenwoud. In de middag hebben we het park verlaten en zijn we via Tullah en Rosebery naar Zeehan gereden; hier gaan we overnachten op een erg rustige camping: weinig andere gasten en omringd door natuur: bergen en bossen. Bij het verlaten van het park stak er net voor onze camper nog een wombat over, maar die schrok zo van ons dat hij snel verdween, zo snel dat wij geen foto meer konden nemen.
- donderdag 12 dec: vannacht heeft het weer flink geregend en ook een groot deel van de dag. Daarom zijn we gestart met een bezoek aan West Coast Heritage Centre, een museum over de pioniers van dit gebied, over de mijnbouw, over de opleiding/ school voor de mijnbouw, een mineralententoonstelling; er was een werkplaats van een smid, er waren oude locomotieven te bezichtigen, een oud politiestation, een oud theater en er was een soort mijngang (ondergronds) nagebouwd om bezoekers te laten ervaren hoe het werken in een mijn er aan toe ging. Na dit museumbezoek zijn we naar Strahan gereden. In de haven hebben we een cruise geboekt voor morgen. Na installatie op de camping werd het in het 2e deel van de middag eindelijk weer droog. We zijn nog een eindje langs de haven gaan wandelen. We hebben een bezoekje gebracht aan een houtzagerij en een stukje 'Huon pine' gekocht (hout van de op één na oudste boom ter wereld, de Huon pine) en daarna doorgelopen naar een park met een waterval, Hogarth Falls. Door de flinke regenval van de afgelopen dagen was de waterval veranderd in een brullende en bruisende massa. Het was een mooi stukje natuur. Terug in de haven hebben we een hapje gegeten voor we terug gingen naar onze camper.
- vrijdag 13 dec: Om 8.15 uur waren we in de haven van Strahan om met de Lady Jane Franklin II te gaan varen; de Gordon River Cruise. We zijn gestart met het varen door Macquarie Harbour (6x groter dan Sydney haven) richting de Soutern Ocean. De plaats waar de haven-entree en de oceaan elkaar ontmoeten heet Hells Gate, omdat het een smalle opening is met krachtige stroming vanuit de oceaan; vele schepen zijn hier vergaan. Daarna zijn we langs een aantal fish farms gevaren; afgezette gebieden in de haven waar zalm en forel gekweekt wordt. Hierna zijn we de Gordon River op gevaren; een gebied dat opgenomen is op de Werelderfgoedlijst (voldoet aan 7 van de 10 criteria). Het is het Franklin-Gordon WIld Rivers National Park. Een enorm ongerept stuk natuur met bijna ondoordringbaar (subtropisch regen-)woud (het grootste aaneengesloten regenwoud van de wereld). We hebben een stukje door het regenwoud gelopen bij Heritage Landing. Ook hier hebben we de Huon Pine weer kunnen zien. Deze bomen kunnen duizenden jaren oud worden (de oudste schijnt 3000 jaar oud te zijn). Daarna hebben we genoten van een lunch aan boord met heerlijke gerookte zalm (van de fish farms uit de haven). Tenslotte hebben een bezoek gebracht aan Sarah Island en o.l.v. gids het verhaal/ de verhalen gehoord van de historie van dit eiland, als gevangenis-eiland/ als eiland waarop gevangenen te werk gesteld werden om hout te winnen (Huon pine) en verhalen van gevangenen en van personeel, in 1820 (vóór Port Arthur). De gids heeft het verhaal erg dramatisch verteld en met de nodige humor; het gebeurde van weleer kwam op die manier (bijna) tot leven. Het weer heeft vandaag meegewerkt; we hebben enkele 'showers' (= buitjes) gehad, maar vooral op momenten waar het ons niet deerde. Na dit uitstapje zijn we terug gegaan naar Strahan, vanwaar wij met de camper doorgereden zijn naar Queenstown, een ander mijnstadje (kopermijn). Hier brengen we de nacht door.
- zaterdag 14 dec: We hebben Queenstown verlaten en zijn via het laatste deel van de West Coast Wilderness Way naar Lake St. Clair gereden. Onderweg hebben we verschillende wandelingen gemaakt in zowel het Franklin-Gordon Wild Rivers National Park als in Cradle Mountain Lake St Clair National Park, te weten: Nelson Falls Nature Trail, naar Donaghys Hill Lookout, Franklin River Nature Trail en bij Lake St Clair nog 3 wandelingen die samen een langer traject vormde: Watersmeet, Platypus Bay Circuit (helaas geen platypus gezien) en Larmairremener tabelti, een Aboriginal culture walk. Lake St Clair is Australisch diepste natuurlijk zoetwatermeer. We zijn dus een hele dag actief in de natuur geweest; een beetje te actief volgens Johan... We wilden eerst bij Lake St Clair overnachten maar besloten toch maar door te rijden. Vanaf Lake St Clair volgen we nu Rivers Run, een laatste toeristische route die we volgen tijdens ons verblijf in Tasmanie. We blijven vannacht in Tarraleah staan (een heel klein plaatsje met een enorme waterkrachtcentrale).
- zondag 15 dec: we vervolgen de toeristische route Rivers Run en via de (wat grotere) plaatsen Ouse en Westerway rijden we naar Mount Field National Park. In dit park wandelen we de Russell Falls Nature Walk en wandelen naar de Horseshoe Falls. Daarna rijden we verder en hoger het park in en wandelen, na een lunch in de camper, Pandani Grove Nature Walk rond Lake Dobson. Na deze wandelingen zijn we doorgereden naar New Norfolk, een wat grotere stad zo'n 40 km ten westen van Hobart. Hier overnachten we. Zo dicht bij Hobart hadden we internetmogelijkheden verwacht, maar helaas.... we kunnen nog niets met jullie delen.
-maandag 9 dec: gisteravond hebben we de pinquins gezien, bij Burnie. Vanaf 20.30 tot ca. 22.15 uur hebben we aan de kust gewacht op en gekeken naar de pinquins. Op een gegeven moment kwamen de jonge pinquins en enkele volwassen pinquins uit hun holletjes gekropen en toen het donker was kwamen de volwassen pinquins vanuit zee de kust op. Het duurde een hele tijd voor ze bij hun nesten waren, maar we hebben ze hun jong eten zien geven. De pinquins die hier voorkomen zijn maar klein, ca. 30 cm groot (zie foto, niet erg helder omdat het niet met flits mocht). Vanochtend zijn we vanaf onze camping via Wynyard naar Table Cape en de vuurtoren gereden. Table Cape is een kaap die van boven vlak is, dus -met wat verbeeldingskracht- ziet het er uit als een tafel. Vanaf de vuurtoren zijn we naar de kaap gewandeld, op grote hoogte hadden we een mooi en goed uitzicht op de zee. Hierna zijn we naar Nationaal Park Rocky Cape gereden en hebben we een bezoek gebracht aan de vuurtoren aldaar en aan de North Cave, een plaats met grote betekenis voor de Aboriginals. Zij vertellen elkaar een verhaal door over Table Cape, Rock Cape en the Nut, 3 grote rotsen die de zee insteken en die een aantal kilometers van elkaar verwijderd liggen. Het verhaal gaat als volgt: 3 tieners moesten van hun stam op de kleintjes passen terwijl de volwassenen andere werkzaamheden verrichten. De 3 tieners verveelden zich en bedachten andere activiteiten en letten niet meer op de kinderen. Die dwaalden af naar de kust en verdronken allen. Toen de ouderen dat merkten werden de 3 tieners van elkaar en van de stam gescheiden en dat zijn de 3 rotsen langs deze noord-west punt van Tasmanie. Na deze 2e rots hebben we ook de 3e, the Nut, bezocht in Stanley. Terwijl onze was op de camping hing te drogen hebben we the Nut beklommen en boven over de top gewandeld. Ook hier weer een goed zicht over de gehele omgeving. 's Avonds hebben we nog een wandeling gemaakt door het historische centrum van Stanley met veel woningen en gebouwen uit de 1e helft van 1800.
- dinsdag 10 dec: gisteravond hebben we besloten om niet verder naar de westkust te rijden; daar is verder niet zo veel te zien of te doen en het is een dag heen en weer een terug. Dus vanochtend zijn we vanuit Stanley via the Great Nature Trail weer langs de kust terug gereden tot Wynyard. Daar zijn we via Yolla richting het zuiden gereden. Een mooie route door een bergachtig gebied met vooral en veel (aangeplante) Eucalyptusbossen; hout dat voor de papierindustrie gebruikt wordt. Onderweg naar Cradle Mountain Lake St Clair National Park zijn we na de lunch nog even gestopt in Waratah. In 1871 werd hier tin ontdekt (door James 'Philosopher' Smith) en later werd dit een van de rijkste tinmijnen van de wereld, in die tijd. We hebben de (nagebouwde) hut van Smith bezocht en enkele oude gebouwen, een waterrad en de waterval van Waratah. Daarna hebben we onze weg vervolgd naar Cradle Mountain. Bij het bezoekerscentrum hebben we een plattegrond opgehaald en een kaartje voor de bus morgen. We mogen met onze 'eigen' camper niet door het nationale park, maar worden met bussen vervoerd naar de diverse plekken waar we wandelingen kunnen maken. Het is vandaag, wat betreft het weer, erg afzien. Het begon vannacht al met flinke regenbuien, in de ochtend hagelbuien en in de bergen en het nationale park was de temperatuur gedaald tot een graad of 7. We hadden ook nog de pech dat er op de enige camping in het park geen plaatsen met stroom beschikbaar waren dus onze kachel konden we niet gebruiken. We zijn naar de campingkeuken verhuisd met onze spullen waar 2 grote open haarden waren, maar die konden de grote ruimte niet echt goed verwarmen. Hoe moet dat vannacht met temperaturen net boven het vriespunt?
- woensdag 11 dec: Het heeft gisteren de hele avond geregend en ook vannacht. Vanochtend om half 7 gaf de thermometer in de camper 3,5 graden aan (net geen nachtvorst dus). Tijdens het ontbijt werd het droger en scheen zelfs even de zon, dus we besloten toch te gaan wandelen. We zijn met de bus van het park naar het verste punt gereden: Dove Lake. Onderweg kregen we weer te maken met regenbuien. Bij het meer aangekomen hebben we eerst onze regencapes aangetrokken, handschoenen, mutsen etc. op en aan gedaan. Toen waren we klaar voor vertrek, we stappen naar buiten midden in een (natte) sneeuwbui, dus toch maar even omgedraaid en gewacht. Toen het wat droger werd zijn we toch maar aan onze wandelroute rond het meer begonnen. In het eerste deel hebben we nog wat regen gehad maar het 2e deel hebben we het er redelijk droog van af gebracht. Toch wel blij dat we de tocht gelopen hebben want de natuur is overweldigend: een groot meer, omringd door enorme, (bijna) ondoordringbare bossen, rotsen, watervallen en -partijen, bomen, bloemen, hoge bergen met sneeuw op de toppen etc. Het enige dat ontbrak waren dieren. Na deze tocht zijn we een stukje terug gereden met de bus naar Ronny Creek om daar naar het huis van de Weindorfers te lopen: Waldheim. De Oostenrijker Weindorfer en zijn vrouw Kate hebben er voor gezorgd dat Cradle Mountain National Park werd. En tot slot zjn we bij het Interpretation Centre nog een keer uitgestapt en hebben daar gelezen over de geschiedenis van het park etc. Hier hebben we een laatste wandelingetje gemaakt lands Pencil Pine Falls (waterval) en door een stukje regenwoud. In de middag hebben we het park verlaten en zijn we via Tullah en Rosebery naar Zeehan gereden; hier gaan we overnachten op een erg rustige camping: weinig andere gasten en omringd door natuur: bergen en bossen. Bij het verlaten van het park stak er net voor onze camper nog een wombat over, maar die schrok zo van ons dat hij snel verdween, zo snel dat wij geen foto meer konden nemen.
- donderdag 12 dec: vannacht heeft het weer flink geregend en ook een groot deel van de dag. Daarom zijn we gestart met een bezoek aan West Coast Heritage Centre, een museum over de pioniers van dit gebied, over de mijnbouw, over de opleiding/ school voor de mijnbouw, een mineralententoonstelling; er was een werkplaats van een smid, er waren oude locomotieven te bezichtigen, een oud politiestation, een oud theater en er was een soort mijngang (ondergronds) nagebouwd om bezoekers te laten ervaren hoe het werken in een mijn er aan toe ging. Na dit museumbezoek zijn we naar Strahan gereden. In de haven hebben we een cruise geboekt voor morgen. Na installatie op de camping werd het in het 2e deel van de middag eindelijk weer droog. We zijn nog een eindje langs de haven gaan wandelen. We hebben een bezoekje gebracht aan een houtzagerij en een stukje 'Huon pine' gekocht (hout van de op één na oudste boom ter wereld, de Huon pine) en daarna doorgelopen naar een park met een waterval, Hogarth Falls. Door de flinke regenval van de afgelopen dagen was de waterval veranderd in een brullende en bruisende massa. Het was een mooi stukje natuur. Terug in de haven hebben we een hapje gegeten voor we terug gingen naar onze camper.
- vrijdag 13 dec: Om 8.15 uur waren we in de haven van Strahan om met de Lady Jane Franklin II te gaan varen; de Gordon River Cruise. We zijn gestart met het varen door Macquarie Harbour (6x groter dan Sydney haven) richting de Soutern Ocean. De plaats waar de haven-entree en de oceaan elkaar ontmoeten heet Hells Gate, omdat het een smalle opening is met krachtige stroming vanuit de oceaan; vele schepen zijn hier vergaan. Daarna zijn we langs een aantal fish farms gevaren; afgezette gebieden in de haven waar zalm en forel gekweekt wordt. Hierna zijn we de Gordon River op gevaren; een gebied dat opgenomen is op de Werelderfgoedlijst (voldoet aan 7 van de 10 criteria). Het is het Franklin-Gordon WIld Rivers National Park. Een enorm ongerept stuk natuur met bijna ondoordringbaar (subtropisch regen-)woud (het grootste aaneengesloten regenwoud van de wereld). We hebben een stukje door het regenwoud gelopen bij Heritage Landing. Ook hier hebben we de Huon Pine weer kunnen zien. Deze bomen kunnen duizenden jaren oud worden (de oudste schijnt 3000 jaar oud te zijn). Daarna hebben we genoten van een lunch aan boord met heerlijke gerookte zalm (van de fish farms uit de haven). Tenslotte hebben een bezoek gebracht aan Sarah Island en o.l.v. gids het verhaal/ de verhalen gehoord van de historie van dit eiland, als gevangenis-eiland/ als eiland waarop gevangenen te werk gesteld werden om hout te winnen (Huon pine) en verhalen van gevangenen en van personeel, in 1820 (vóór Port Arthur). De gids heeft het verhaal erg dramatisch verteld en met de nodige humor; het gebeurde van weleer kwam op die manier (bijna) tot leven. Het weer heeft vandaag meegewerkt; we hebben enkele 'showers' (= buitjes) gehad, maar vooral op momenten waar het ons niet deerde. Na dit uitstapje zijn we terug gegaan naar Strahan, vanwaar wij met de camper doorgereden zijn naar Queenstown, een ander mijnstadje (kopermijn). Hier brengen we de nacht door.
- zaterdag 14 dec: We hebben Queenstown verlaten en zijn via het laatste deel van de West Coast Wilderness Way naar Lake St. Clair gereden. Onderweg hebben we verschillende wandelingen gemaakt in zowel het Franklin-Gordon Wild Rivers National Park als in Cradle Mountain Lake St Clair National Park, te weten: Nelson Falls Nature Trail, naar Donaghys Hill Lookout, Franklin River Nature Trail en bij Lake St Clair nog 3 wandelingen die samen een langer traject vormde: Watersmeet, Platypus Bay Circuit (helaas geen platypus gezien) en Larmairremener tabelti, een Aboriginal culture walk. Lake St Clair is Australisch diepste natuurlijk zoetwatermeer. We zijn dus een hele dag actief in de natuur geweest; een beetje te actief volgens Johan... We wilden eerst bij Lake St Clair overnachten maar besloten toch maar door te rijden. Vanaf Lake St Clair volgen we nu Rivers Run, een laatste toeristische route die we volgen tijdens ons verblijf in Tasmanie. We blijven vannacht in Tarraleah staan (een heel klein plaatsje met een enorme waterkrachtcentrale).
- zondag 15 dec: we vervolgen de toeristische route Rivers Run en via de (wat grotere) plaatsen Ouse en Westerway rijden we naar Mount Field National Park. In dit park wandelen we de Russell Falls Nature Walk en wandelen naar de Horseshoe Falls. Daarna rijden we verder en hoger het park in en wandelen, na een lunch in de camper, Pandani Grove Nature Walk rond Lake Dobson. Na deze wandelingen zijn we doorgereden naar New Norfolk, een wat grotere stad zo'n 40 km ten westen van Hobart. Hier overnachten we. Zo dicht bij Hobart hadden we internetmogelijkheden verwacht, maar helaas.... we kunnen nog niets met jullie delen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
